Məmməd Əvəzoğlu: 

Heydərbaba

Heydərbaba, bir sənə də yel aldı,

Cavanlığım qəm içində qocaldı,

Neynəmişdik, fələk bizdən bac aldı?

   Biri güldü, bir gözümüz ağladı,

   Canımızı öz ərsinim dağladı.

Heydərbaba, zaman yaman zamandı,

Bu tərəfə ayaq qoyma, amandı!

Sən gəlincə yaşamağım gümandı,

   Başımıza hər gün oyun açırlar,

   Cavanlarım baş götürüb qaçırlar.

Qoyun-quzum otlar idi çəməndə,

Duzu qaçıb, dad qalmayıb Vətəndə,

Ağ günümüz indi qara kəfəndə,

   Beş gün sonra nə olacaq, bilinmir,

   Qəm-qüssəmiz üzümüzdən silinmir.

Tab eləmir camahat bu duruşa,

Vərdiş verdik evdə, çöldə vuruşa,

Kim yaşayar bunca qəpik-quruşa?

   Yalan-palan yuva salıb dilində,

   Xoş günümüz indi ceyran belində.

Bu gen dünya haram olub bizlərə,

Ürək yanır, baxmaq olmur üzlərə,

Şiş bataydı xain çıxan gözlərə!

   Qarğalara, quzğunlara pay olduq,

   Milyonçudan dilənçiyə tay olduq.

Girmək olmur daha dükan-bazara,

Qarın dərdi salıb bizi azara,

Lənət olsun belə mərüməzara!

   Çörəyi də əlimizdən alırlar,

   Yaxşı bizi yaman günə salırlar.

Şeytan bəla nazil edib cahanə,

Düşüb burda əllərinə bəhanə,

Şirin kəlmə həsrət qalıb dəhanə,

   Təbiblərim pambıqla baş kəsirlər,

   Qapılarda səf düzülüb əsirlər.

Bu millətin dədəsi yox, yetimdi,

Bu diyarda hər gün ölüm-itimdi,

Hay qoduğu çöldə hürən itimdi,

   Hələ hürür, kəsməyibdir səsini,

   Həyası yox, vermiş idik dərsini.

Heydərbaba, səni canda yaşatdım,

Şeytanlara bicə ovuc daş atdım,

Sağ olasan, ürəyimi boşaltdım,

   Heydərbaba, muğayət ol özündən,

   Yol açıla, öpəm nəmli gözündən.

Məmməd Əvəzoğlu