Bahəddin Həzi: 

Sağ olun ki, ömrümüzdən gəlib keçdiniz!

...Bir gün "Azadlıq" qəzetinin redaksiyasından çıxıb Şamil Əzizbəyov küçəsində cavanlıq havamda "Beşmərtəbə"yə tərəf üzüaşağı başım yuxarı gedirdim. Birdən tünd qırmızı rəngli bir maşın gördüm.

Sürücüsüz!

Yaxınlaşanda tanıdım: təkrarsız sənətkar İslam Rzayevin maşınıymış (sonradan bildiyim kimi,Yaponiyadan gətirtmişdi).

Mən maraqla baxırdım. Özü də avtomobilin içərisindəydi. Sadəcə...

Bizim öyrəşdiyimiz yerdə - solda deyil, sağda - sükan arxasında oturmuşdu.

Sükanı sağda olan maşını uşaq vaxtı kəndimizdə görmüşdüm. Klubda göstərilən hind filmlərində. Bu dəfə Bakıda rast gəldim.

Sənətkar ona və maşına heyrətlə baxdığımı görüb gülümsədi, keçdi, getdi.

İslam Rzayevi efirlərdə çox gördüm, Filarmoniyanın bağında onunla çay süfrəsində utana-utana oturub söhbətləşdim də.

Müsahibə istəmişdim. "İntervü ilə aram elə də yoxdu, gələrsən bağa, çay içərik" demişdi.

Filarmoniyanı deyirdi.

Getdim, görüşdüm, qoz halvası ilə çay içdik.

Hələ də o dadı axtarıram.

Sonra bir dəfə konsertinə də getmişdim. Muğam teatrında da ifasını və söhbətini dinləmişdim. Ancaq İslam Rzayev mənim yadımda Şamil Əzizbəyov küçəsindən keçəndə o "sürücüsüz" maşından gülümsər baxışı ilə - ağayana mehriban təbəssümü ilə qaldı. Həmişə də elə qalacaq.

İnsan kimi insanlığı, ustadlığı, bənzərsiz səsi, misilsiz ifası ilə onsuz da əbədiyyətə məxsusdur. Amma o gün o küçədə hədiyyə etdiyi ilıq təbəssüm yaddaşımın ən gözəl guşəsindədir.

Böyük sənətkar İslam Rzayevi sonsuz rəhmətlə və minnətdarlıqla anıram! Ruhu şaddır: Qarabağımız, doğma elimiz Füzuli, böyüdüyümüz kəndlərimiz azaddır.

Kaş İslam müəllim bu gün həyatda olaydı, bu günləri görəydi, səsi Qarabağdan, Şuşadan, öz doğma dağlarından öz canlı ifasında eşidiləydi. Ancaq...

İlahinin təqdiri beləymiş!

Sizi sevirik və unutmarıq, İslam müəllim. Sağ olun ki, ömrümüzdən gəlib keçdiniz! Sağ olun ki, həmişə ruhumuzda, ürəyimizdə varsınız! Dünya durduqca adınız da, səsiniz də yaşayacaq.