Rafael Hüseyn: 

ÜÇLÜKDƏ DÜŞÜNMƏK ARZUSU YAXUD...

ÜÇLÜKDƏ DÜŞÜNMƏK ARZUSU YAXUD 81-in 1-ci GÜNÜ

Mən bilmirəm onun 81-inin birinci gününün səhəri Bakıda açılır, ya Kanadada. Çünki indi özüm də xaricdəyəm və dünən 2 qardaşın şəklini görəndən sonra sual göndərdim ki, bu şəkil təzədirmi, indi çəkilibmi, ya əvvəlki illərə aiddir?

Dəqiq cavab almadım.

O şəkildə Ramizlə Rauf birgə idilər.

Odur ki, anlaya bilmədim Ramiz Kanadaya gedib, ya Rauf Bakıya gəlib.

Ramizin sualıma cavabı yalnız bundan ibarət idi ki, dünən, yəni yanvarın 22-də Raufun 80 yaşı tamam oldu.

Ancaq bəlkə də kimin harada olmasının və şəklin dünyanın hansı nöqtəsində çəkilməsinin heç fərqi də yoxdur. Çünki onların ikisinin də şəkli lap çoxdan mənim ürəyimdədir, illərlə görüşməsək belə, hər ikisi həmişə mənimlədir.

Raufu mən Ramizdən daha əvvəl tanımışam.

1970-ci illərin ortalarında tələbə ikən Azərbaycan Televiziyasının "Gənclik" redaksiyası xətti ilə ilk verilişlərimi hazırlayırdım.

İşlədiyim ən birinci rejissor da elə Rauf Mirzəyev oldu (və nə gözəldir ki, o dövrkü ilk iki rejissorum – Rauf Mirzəyevlə Solmaz Həmzəyeva social şəbəkədə vardırlar, vaxtaşırı ordan onların dogma “səsini” eşidə bilirəm).

O çağlar –1970-ci illərdə AZTV-nin “Gənclik” redaksiyası xətti ilə bir neçə veriliş hazırlayırdım: ""Yaşıdlarımız", "Biz romantiklərik", "Necəsən, əziz dost", "Yeddinci qitə", "Od kürəsi"...

Raufla "Yaşıdlarımız"da birgə işləyirdik.

Elə ilk görüşlərimizdəncə mehribanlığı, kübar ədaları, səmimiyyəti, qaçhaqaçlı televiziya həyatında çoxlarına bənzəməyən səbrli, aram davranışları ilə qəlbimə yatdı.

Raufun da, Ramizin də elə yollarının başlanğıcından televiziyaya bağlanmalarında vaxtın və taleyin məntiqi vardı.

Mən bilmirəm 1956-cı ilin fevralında Azərbaycan televiziyası ilk verilişləri ilə xalqın görüşünə gələndə onların evində televizor varmış, ya yox. Çünki nəinki o vaxt, hətta xeyli sonrakı illərdə hələ hər mənzildə televizor yoxdu. Ancaq onu dəqiq bilirəm ki, Azərbaycan televiziyası ilk addımlarını atdığı vaxtlardan Raufla, Ramizlə birgə olub.

Çünki televiziya söhbətləri hər gün onların evinin içində idi.

Çünki anaları səsindən də, zahirindən də ipəklik yağan unudulmaz aktrisamız Ətayə Əliyeva Azərbaycan televiziyasında ilk görünənlərdən olmuşdu və axıracan da televiziyaya bağlı qaldı.

Rauf da, Ramiz də mənim nəzərimdə elə ilk dəfə görüşdüyümüz, onillərlə davam edəcək dostluğumuzun yarandığı birinci günlərdəki gənc, şux, şümal görünüşlərində qalsalar da, vaxt-vaxtdır, onlar da gəlib çıxıblar üçüncü minilin üçüncü onilliyinə. Zahirən bir balaca dəyişiblər. Ancaq daxilən həminkidirlər – əvvəldən seçdikləri yola, gözəl sənətə sevgiləri ilə, daim yeni və yaxşı olanı doğurmğa can atmaları ilə, köhnə sirdaşımız televiziyaya soyumaz məhəbbətləri ilə.

Rauf çoxdan buralardan uzaqlarda yaşasa da, ordan da telviziyamızı izləyir, yaxşısına sevinir, qəlbinə yatmayanların daha yaxşı olmasını arzulayır.

İkisinin şəklini bir yerdə gördüm, könlümdən keçdi ki, kaş ən yaxın vaxtlarda bir yerdə olmaq, görüşmək imkanımız yaranaydı.

Üçlükdə şəkil çəkdirməkçün yox, ötən günləri, o günlərin içindəkiləri anmaq, sabahlar haqqında üçlükdə düşünməkçün!..